Tasodifiy hikoya: Taqdir! Yoxud mening hayotim! Tanlovga!
Davomi... - Rahmat! sizga o‘xshagan insonlar ko‘paysin dunyoda deya Malika yig‘lamsirab. - Arzimaydi, mayli sizlar boraveringlar kerak bo‘lsa chaqiraman mening biroz ishlarim bor! - Yaxshi, ketdik Malika dedimda tashqariga chiqdik. - Malika mana pul, yana 500 $ yetmasa yana olib kelaman siz bemalol aytavering hijolat bo‘lmay! - Rahmat! Jamshid aka baribir uyalayapmanda. Siz begona bo‘lsangiz, - Nima bo‘libdi begona bo‘lsangiz lekin oramizda mehr oqibat yo‘qolmasin! Odamlar ham bag‘ritos...davomi

ona

Добавил:	SooLtaNofF (28.09.2014 / 00:34)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	22595
Комментарии:	Комментарии закрыты

Qorong'uda
paypaslab telefonimni topdim.
Qatorasiga beshta SMS turardi.
Shoshib, ochib o'qiy
boshladim. Ikkitasi SIM-
kartaning kompaniyasidan
ekan, o'qimasdan
keyingilariga o'tdim.
"Bolamga kun bermayotgan
ekansan. Seni Xudoga
soldim...” Xatning davomi
qarg'ishga to'la edi. Yuragim
siqilib telefonni o'chirdim,
qolgan ikkita SMSni o'qishni
istamadim. "Men bu ayolga
nima qildim?” degan savol
yuragimni o'rtay boshladi. Jahl
ustida unga javob yozmoqchi
bo'ldimu, lekin erimning
"og'irroq bo'l” degan gapi
esimga tushib, alamimni
ichimga yutdim. O'rnimdan
turib tinchlantiruvchi dori
ichib, uxlashga harakat qildim.
Bo'lmadi. Tonggacha kiprik
qoqmadim. Ertalab ishdan
kelgan erim kayfiyatim
yomonligini sezib
"tinchlikmi?” debso'radi.
Indamay unga telefonni
uzatdim. O'qimasdan nima
gapligini tushungan erim, uf
tortib telefonni kresloga
tashladi.
— Senga necha marta
aytganman, uning gaplariga
e'tibor berma, deb... Bolalar
qani?
— Ovqatlanishyapti.
— Bog'chaga qo'yib kel, keyin
gaplashamiz.
Kechgacha bu mavzuda
gaplasha olmadik. Erim
"smenad”dan charchadim deb
o'zini uxlaganga solib yotib
olgani uchun men ham
indamadim. Bog'chadan
kelgandan buyon injiqlik qilib
turgan Boburning orqasiga bir
tarsaki tushurgach, chidab
turolmadim. Bolani qo'lidan
tortib oldim. Ko'zidan miltillab
oqayotgan yoshlarni mitti
kaftlari bilan artayotgan Bobur
va akasining kaltak yeganidan
qo'rqib joyida qotib qolgan
Lobarni qo'lidan tutib,
xonasiga yetakladim.
Bolalarni uxlatib kelganimda
ham erim joyidan jilmagandi.
Xona tutunga to'lib
ketganidan nafas olib
bo'lmasdi.
— Balki. Boburjonni bir-ikki
haftaga uning yoniga
yuborarmiz... — dedim qo'rqa-
pisa.
— Nima?! Oxiri ichingdagini
aytding-a! Qutulolmay
yurganingni biluvdim!
— O'ylab gapiryapsizmi... Axir
uni o'z bolamdek...
— Yolg'on! Bilasanmi, seni
Loladan farqing nimada?! U
qanday bo'lsa, shundayligicha
ko'rinadi. Sen esa
ikkiyuzlamachisan! U bizni
yomon ko'rishini yashirib
o'tirmaydi, sen esa o'zingni
Boburni yaxshi ko'rgan qilib
ko'rsatasanu, lekin ichingda
o'gaylik qilasan!
Oyog'imning uchigacha
muzlabketdim. Men nima
dardda gapiryapmanu, unima
deyapti. Alam qilganidan tilim
tutilib qoldi. Erim "bolamga
o'gaylik qilmayapsanmi?” deb
hazil-chin aralash bir-ikki
marta gapirgan, bu gapga
unchalik xafa bo'lmaganman.
Hamma ham bolasi uchun
xavotirlanadi-da, bir kun kelib
tushunib qolar, debo'zimni
ovutardim. Lekin bugun meni
Lolaga tenglashtirgani,
shuncha yillik mehnatim,
bardoshim evaziga"usendan
yaxshiroq” degani yuragimga
tig'dek botdi.
— Nima?! M-meni kimga
tenglashtirayotganingizni
bilasizmi? Axir... — xo'rligim
kelganidan erimning yuziga
ham qaragim kelmay, eshikni
taraqlatib yopib chiqib ketdim.
Bolalarning xonasiga kirib
ham tinchlana olmadim. Nima
qilishni bilmay uyoqdan-bu
yoqqa borib kelaboshladim.
Shayton "qizingni ol-da, chiqib
ket, o'g'li bilan bilganini
qilsin” debko'tara boshladi.
Darrov bu xayollarni
miyamdan haydadim. Boburni
o'zim katta qilganman, qanday
qilibuni tashlab ketaman.
Yig'lay-yig'lay bolalarning
yonida uxlabqolibman,
ko'zimni ochsam, erim
ustimga ko'rpa yopib ketibdi.
Shuncha gapni eshitib, hech
nima bo'lmagandek yura
olmasdim. Lekin bolaga jabr
qilish ham qo'limdan
kelmasdi.
— Zaxro.. kechir, jahlustida
gapirib yubordim.
Indamadim.
— Nima qilay, bolani unga
bergim kelmaydi-da... Lekin
qaytarib berishga majburman
shekilli...
Qo'rqib ketdim.
— Esingizni yedingizmi? Nega
bunday deyapsiz?Men faqat
bolasini sog'ingan bo'lsa,
ko'rsin demoqchiydim...
— Boshqa ilojim yo'q... Bunday
yashab bo'lmaydi. U ham ona-
ku, o'z bolasiga yomonlik
qilmas. Shunday qilsam, balki
tinch qo'yar, biz ham odamdek
yasharmiz...
Ovozititrab ketganidan bu
gaplarni aytish unga qanchalik
qiyinligini tushunib turardim.
— Yo'q, unday qilmang,
iltimos. Nahotki
tushunmayapsiz, axir uning
maqsadi ham shu! Bizni
urushtirib qo'yib, bolani olib
ketmoqchi.
— Hozircha bu gapni hech
kimga aytmay tur, men
yaxshilab o'ylab olay, keyin bir
qarorga kelaman.
Nima qilishni bilmay ich-
etimni yeyaboshladim. Bu
gapni eshitganimdan keyin
kecha eshitgan haqoratim
ham esimdan chiqib ketdi.
Erim bolalarni bog'chaga olib
ketgach, shoshib qaynonamga
telefon qildim.
— Voy, o'lsin, umenga ham
telefon qilgandi, sizlarga
aytmay turuvdim... Ering
bekorini aytibdi, Lolaga
beradigan nabiram yo'q! U
haqida eshitgan gaplarni
aytsam, tepa soching tikka
bo'ladi. Kuni-kecha qo'shnim
keldi, o'sha shahardagi
mehmonxonalardan birida
oshpaz bo'lib ishlarkan.
"Keliningizni ko'rsangiz
tanimaysiz, sochining yarmini
qirdirib olib tashlagan,
orqasida to'rtta kokil
qoldirgan. Qopa-qora shim va
kurtkalar kiyib, allaqanday
temir-tersaklarni taqib yuradi.
Ishonsangiz, uning turqidan ot
hurkadi. Meni tanisa ham
tanimaganga olib o'tib ketadi.
Ko'rinishimni o'zgartirsam,
hamshaharlarim tanimaydi
debo'ylasa kerak-da. Bir ishlar
qilibyuribdiki, aytishga tilim
bormaydi” dedi. "U mening
kelinimmas, o'g'lim
ajrashganiga besh yil
bo'lyapti, bilganini qilib
yuraversin, menga nima
dedim”. To'g'risi-da, hozirgi
zamonda chet elda
ishlaydigan yoki o'qiydigan
odam bitta umi?Hammaning
ham ortidan bunaqa gap
eshitmaymiz-ku. Odamning
o'ziga bog'liq hammasi, deb
qo'shnimni koyib berdim. Bir
yoshga to'lmagan bolasini
tashlab, "men
boyvuchchalardek yashashni
istayman” debketvorgan
ayoldan nimani ham kutish
mumkin. Menga desa, o'lib
ketsin...
— Qo'ying, oyi, qarg'amang.
Men uni o'ylamayapman, o'zi
shu ahvolda yashasa, Boburga
qanday qaraydi?.. O'g'lingizni
bir amallabbu fikrdan
qaytaraylik.
Kun bo'yi shu xayol bilan
yurdim. Bog'chadan bolalarni
olib kelish uchun
otlanayotganimda Boburning
tarbiyachisi telefon qilibqoldi.
Xavotirlanib go'shakni oldim.
— Zaxro opa, tezkelmasangiz
bo'lmaydi, bir ayol kelib "men
Boburni onasiman” debjanjal
qilibyotibdi. Qanday qilib
bog'chaga yetib borganimni
bilmayman.
Bog'cha mudirasi va
tarbiyachilar qurshovida
shang'illayotgan bir ayol
tarbiyachilarning ortidan
menga o'girildi.
— Boburjon qani? — dedim
hech kimga e'tibor bermay.
— Yotoqxonaga kirib
yashirinib olgan, — aybdorona
yerga qaradi tarbiyachi.
Otilib bolalar uxlaydigan
xonaga kirdim. Lolaning
yonidan o'ta turib, uning usti-
boshiga nazar soldim.
Qaynonam ta'riflaganidek otni
hurkitadigan darajada
kiyinmagan, boshida shapkasi
bo'lgani uchun soch turmagi
ko'rinmasdi. "O'zini sipo
ko'rsatmoqchi bo'libdi-da”
degan xayol o'tdi miyamdan...
Bolaginam eng chekkadagi
karavotda yig'lab o'tirardi.
Eshik ochilganidan cho'chib
tushib qo'rquv to'la ko'zlari
bilan menga qaradiyu, baqirib
yig'lab yubordi. Keyin quchoq
ochgancha menga otildi. Shu
lahza haqqi, bolaginam
mendan madad kutgandek
ikki qo'lini cho'zgancha
yugurib kelayotgan lahza
haqqi, ikki dunyoda ham
bolani unga bermayman deb
qasam ichdim! Bag'rimga
otilgan bolaginamning yurak
urishi eshitilib turardi. "Bolani
qo'rqitibdi” debo'yladim