Tasodifiy hikoya: Yigitm blan
Salom ismim Parizoda kolejda 3kurs o'qiyman yigitimni ismi malik 94yil taniwganimzga 7oy bo'ldi oldi...davomi

Qalbinga quloq sol. 2-qism

Добавил:	-Muzaffar- (14.10.2014 / 07:09)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	15670
Комментарии:	Комментарии закрыты

Vagon yana g'izillab ketdi. Yodgor yigitning yoqasini qo'yib yubordi.
- Shuyam ishmi? - dedi goh u, goh bu yigitga qaragancha ovozi titrab.
Aftidan, yigitlar bunday bo'lishini kutishmagan ekan shekilli, bir-birlariga tezgina qarab olishdi. Yodgor quloq-chakkasiga kelib tushgan musht zarbidan o'rindiq suyanchig'iga tayanib qoldi. Sharfli yigit unga yana bir musht tushirdi.
Yodgor internatda o'qib yurganida ko'p mushtlashgan edi. Ammo anchadan buyon birovni chertgan emasdi. Ko'z o'ngi qorong'ilashib ketdi-yu, tishini g'ijirlatib, ustiga yopirilib kelayotgan kurtkali yigitni tepdi. Yigit bukchaygancha qornini ushlab nari ketdi. Zum o'tmay, yana o'sha gurziday musht gardaniga tushdi. Yodgor o'rindiqqa cho'kib qoldi.
- Bezorilar, tush hammang! - haydovchi xotin kabinadan boshini chiqarib baqirdi. - Hozir militsiya chaqiraman. Ey, militsiya!
Yodgor hamon chakkasini changallab, bukchayib o'tirardi.
Haydovchining dag'dag'asi ta'sir qildimi, yigitlar oldinga o'tib ketishdi.
Sharfli yigit zinadan tushib borarkan, Yodgorga musht do'laytirdi.
- Ikkinchi yuvilmagan qoshiqday birovning ishiga suqilmaydigan bo'lasan!
Yodgor indamadi. Ro'molchasini olib, yuziga bosdi. Oyog'i ostida ezg'ilanib yotgan konspekt daftarini olib, qo'ltig'iga qistirdi.
Yana bir bekat yurib to'xtagach, haydovchi xotin uning tepasiga keldi.
- Yomon urdimi? O'ldirishdan ham toymaydi bu bezorilar.
Yodgor, hechqisi yo'q, deganday o'rnidan turdi. Uning qovog'i achishar, tishlari sirqillardi.
...Hamon qor yog'ar, ko'cha jimjit, kimsasiz edi. "Bu yog'i qiziq bo'ldi-ku", deb o'yladi u yo'lka chekkasidagi marmar favvorachaga yuzini tutib. Keyin qonga belangan ro'molchasini chaydi. "Qiziq, suv iliq-a... Auyganday, rassom qiz yetib olganmikin uyiga". U qizning so'nggi daqiqada o'ziga minnatdor tikilib tugan ko'zlarini esladi. Fotoapparat bir lahzada kishi tasvirini qanday ilib qolsa, uning tasavvuri ham qizning o'sha qiyofasini shunday eslab qolgan edi. O'shanda ham huddi shunday bo'lgandi. Musobaqada o'zlarining instituti yutqazgan bo'lsa-da, quvongan, ko'plar orasidan shu qiz ayniqsa, ajralib ko'rinib turganiga sevingan edi. "Chiroyli qiz bo'lsa, nima qilarkan yarim kechada ko'chaga chiqib, - deb o'yladi u kuyunib. - Keyin qizning qo'lidagi guldor ro'molga o'rog'liq tugunchani esladi. - Biron tashvishi bordir-da?"
U yotoqxonaga yetib kelganida allamahal bo'lgandi. Chiroqlari xira yonib turgan yo'lakdan o'tib, to'rtinchi qavatdagi o'z xonasining eshigini ochdi. Ichkariga qadam qo'yishi bilan oyoq ostida turgan choygumga qoqilib ketdi. Choygum taraq-turuq qilib, tun sukunatini buzib yubordi. O'z karavotida yotgan Zoyirjon g'ingshib qo'ydi.
"Obbo, endi shuyam bormidi?" Yodgor chiroqni yoqdi. Gaz plitaga qo'yilaverib sarg'ayib ketgan choygumni bir chekkaga olib qo'ydi. Plashining qorini qoqib, karavotga tashladi.
Zoyirjon non-choy qilib yotgan shekilli, kleyonka yopilgan stolda non burdalari, parraklab to'g'ralgan kolbasa, qand yotardi. Chiroq yonishi bilan stol ustidagi suvaraklar o'rmalab qochdi. Ular xonani harchand toza tutishga urinishmasin, suvaraklardan qutulisha olmasdi.
Zoyirjon ikkovlari ikki yildan buyon shu xonada turishardi. Shu ikki yil ichida bu xonaning qog'ozi ko'chgan devorlari ham, beso'naqay shkaf ustida yotadigan chizmalaru kitoblar ham, liqillab turgan stullaru yuvilaverib sizilib ketgan darpardalar ham Yodgorga qadrdon bo'lib qolgan edi. Qish kunlari xona yaxshi isitilmas, Zoyirjon komendantning ko'zini shamg'alat qilib, elektr isitgichni yoqib qo'yar, qo'lga tushib qolishgudek bo'lsa bir amallab iydirardi. Andijonlik mana shu qop-qora yigit Yodgorga qadrdon bo'lib qolgandi.
Yodgor sovib qolgan choydan ichdi. Kolbasa yemoqchi bo'lgan edi, tishi sirqilladi.
- Tushniyam haromini chiqardingiz-da! - dedi Zoyirjon ko'rpaga burkanarkan, to'ng'illab.
Yodgor undan ko'z uzmay o'tirarkan, negadir gaplashgisi keldi.
- Kimni ko'rayotgandingiz?
- Aytganimda topib berarmidingiz, tushimni?
Zoyirjon karavotni g'irchillagancha pishillab o'girildi. Boshini ko'rpadan chiqardi-da, angrayib qoldi.
- Ha?! - dedi anchadan keyin hushini to'plaganday. Sakrab turdi-da, maykachan yugurib, uning tepasiga keldi. - Kim? Qachon?
Yodgor iljaymoqchi bo'lgan edi, yuzi og'ridi.
- Qo'yavering! - dedi qo'l siltab.
- Qayerda bo'ldi? Kim o'zi? - Zoyirjon hozir borib mushtlashmoqchi bo'lganday rangi o'chib ketdi.
- Yo'lda... - Yodgor o'zining ahvoliga kulgisi qistadi. "Kap-katta odam yosh bolalardek mushtlashib yursa". - Ikkitasi bir qizga xiralik qilayotgan edi, shunga... - dedi kulimsirab.
Uning kulayotganini ko'rib Zoyirjonning ko'ngli joyiga tushdi shekilli, qarshisidagi stulga o'tirdi.
- Kim ekan qizning o'zi?!
- Qayoqdan bilay? - dedi u qo'l siltab. "Ilgari bir ko'rgandim", - degisi kelmadi. - Bari bir emasmi, u tanimaydi-ku meni".
- Yemagan somsaga pul to'lash deb, shuni aytadi. - Zoyirjon Yodgorning yuziga qarab turib, kulib yubordi. - Archa bayramiga lampochka yetishmay turuvdi, - dedi uning g'urrasini silab.
Yodgor ham beixtiyor kulib yubordi.
Chiroqni o'chirishganidan keyin ham ikkovlari anchagacha uxlay olishmadi. Zoyirjon o'zicha g'udranib, Yodgorni urganlarning go'riga g'isht qalar, yanib qo'yar, tashqarida esa shamol g'uvillar, derazaning allaqaysi tirqishidan soviq kirib turardi.
- Avaz aka yangi yilni biznikida kutamiz deyapti, boramizmi? - dedi Zoyirjon anchadan keyin. Yodgor uni yupatish uchun Zoyirjon gapni ataylab boshqa yoqqa burganini tushundi.
- Mayli, - dedi loqaydlik bilan.
- Qizlargayam hayronman. Yarim kechasi mayiz bor ekanmi ko'chada? - dedi Zoyirjon yana o'sha mavzuga qaytib.
- Bilmasam, - Yodgor ko'rpaga burkanib oldi. Qizning oppoq tiniq yuzi, minnatdor boqishi ko'z o'ngiga kelib jilmaydi.
- Yurmasin emas, yursin. Mana, bizga o'xshagan yigitlar bilan chiqsin ko'chaga. - Zoyirjon mamnun xo'rsindi. - Bugun Nargiza ikkovimiz ham allamahalgacha tentirab yurdik. O'zining ham oyog'i akashak bo'lib qoldi-yov.
Yodgor o'zlari bilan o'qiydigan Nargizani Zoyirjon yaxshi ko'rishini bilar edi. Yana boyagi rassom qizni o'yladi. Tiniq chehrasi ko'z o'ngiga keldi.
- Bormaysizmi?
- Nima? - dedi Yodgor Zoyirjonning gapiga daf'atan tushunolmay.
- Ertaga darsga bormaysizmi, deyapman.
- Qandoq boraman... - dedi Yodgor. - Kulmaydimi hamma.
Anchadan keyin Zoyirjon pishillab, tekis nafas ola boshladi. Uy sovib ketdi.
Yodgorning uyqisi kelmas, boshi lo'qillar, hamon o'sha tiniq chehra ko'z o'ngidan ketmas edi. "Qiziq, nima qilib yuribdi yarim kechada? Boyagi bolalar unga hech kim emas, - deb o'ylardi u achishayotgan g'urrasini paypaslab. - Bular uning tirnog'iga ham arzimaydi. - U mushtlashuvning butun tafsilotini eslab, jilmayib qo'ydi. - Qiziq bo'ldi-ku!"
Yodgor bo'lib o'tgan noxushlikka ranjimas, uzoq vaqtlar hayolini band etib yurgan qizni bir lahza bo'lsin, ko'rganidan quvonar edi.

* * *

Charoslarning uyi shaharga endi qo'shilgan chekkadagi qishloqda edi. U oxirgi avtobusga qandoq ilinganini, qishloqqa qandoq yetib kelganini o'zi ham bilmadi. Tiyg'ana-tiyg'ana o'zlarining