Tasodifiy hikoya: Malades qizlar (hajviya)
Fel’eton yoki hajv deb o‘ylamang, mazkur bayon o‘zini Julqunboyning o‘rtancha jiyani deb hisoblovchi...davomi

tor ko'chasiga yetganidan keyingina nafasini rostlash uchun to'xtadi. Tez yugurganidan bo'lsa kerak, yuragi gupillab urar, yuzlari lovillab yonar edi. Sochlari jiqqa suv bo'lib ketgan, bo'yniga qo'ngan qor erib, yoqasidan oqib tushar, g'ashini keltirardi.
Ko'cha cbetidagi kallaklangan tollar sharpaday qorayib ko'rinar, eng ichkarida - ularning uyi peshtog'ida chiroq yonib turardi. Qor kechib darvozaga yaqin borgandagina u qattiq toliqqanini, oyoqlari qaltirab ketayotganini payqadi. Qo'lidagi tugunni ostonaga qo'yib, ro'molini qayta o'ramoqchi bo'ldi-yu, bo'shashib turib qoldi. "O'lsin tushib qopti". U endi esi joyiga kelgandek boya o'zini himoya qilgan baland bo'yli, ingichka mo'ylovi o'ziga yarashgan, ozg'ingina, jingalak soch yigitni esladi. "Anavilar indamaganmikin unga... Turqingni yel yegurlar, indamay qo'yarmidi?" Yuragida og'ir bir g'ashlik bilan eshikni itardi: ochiq ekan. "Opam uxlamay o'tirgandirlar", deb o'yladi u qori supurilgan sement yo'lkadan tez o'tib borarkan. U etakdagi oshxonaning qor bosgan tomini, ko'milmay qolgan tokning oppoq tasmaday osilib yotgan so'rilarini, muzlab qolmasligi uchun jo'mragi ochib qo'yilgan vodoprovodni ko'rib, zudlik bilan ayvon oldiga bordi.
Onasi eshitsin, deb etikchalarining qorini ataylab qattiq-qattiq qoqdi-da, oynaband zinadan ko'tarildi. Eshikni ochishi bilan gup etib issiq havo yuziga urildi. Shu payt ichkari uyning ham eshigi ochilib, ostonada onasi ko'rindi. Vasila Nazarovna bosh yalang, oq oralagan sochlari silliq taralagan, ko'k jemper kiyib olgan, bir qo'lida kosa ko'tarib, ikkinchi qo'li bilan eshik dastasini ushlab turardi.
Charosni ko'rdi-yu, xuddi qizinikiga o'xshash yirik, qop-qora ko'zlarida qo'rquv paydo bo'ldi. Hali ayollik ko'rkini yo'qotmagan yuzi jiddiylashdi.
- Ha? - dedi kosalarni ayvon o'rtasidagi stolga qo'yib. - Nima bo'ldi, qayoqdayding?
"Ovqatlanmay kutib o'tirgan ekanlar", deb o'yladi Charos. Boyagi voqealarni eslab, xo'rligi keldi-yu, yerga qaradi.
- Darsdan keyin tog'amnikiga boruvdim, - dedi o'pkasi to'lib: - Chaqaloq kasal bo'lib qolibdi. Tog'am hadeganda kelavermaganidan keyin, kennoyimni kasalxonaga obordim... Mana, kiyimlari. - Charos tugunni bir chekkaga qo'ydi.
Vasila Nazarovna to'la gavdasiga yarashmagan ildamlik bilan kelib qizining paltosini yechishga ko'maklashdi.
- Voy, ro'moling qani? Nega yig'lading?
Charos onasining ko'ziga qarashga botinolmay, etikchasini yecha boshladi.
- Tushib qolibdi, - dedi bosh ko'tarmay. - Yig'laganim yo'q, chopdim... Qo'rqdim.
Onasining yuziga qon yugurdi.
- Qilgan ishing tushmasin. O'tir, ovqatingni ich.
Charos ishtahasizlik bilan sho'rva icharkan, onasining o'ziga diqqat bilan qarab qo'yayotganini sezar, shuning uchun bosh ko'tarmas edi. U onasining qattiqqo'lligidan cho'chir edi.
- Hali Dilshod ham keluvdi, - dedi Vasila Nazarovna jimlikni buzib.
Charos "Kelib nima qilarkan", degandek onasiga ko'z qirini tashladi. Qoshiqni stol chekkasiga qo'ydi.
Vasila Nazarovna uning ko'nglidan o'tganlarni sezdi.
- Ovqatingni ich.
- Bo'ldim, opa, - dedi Charos choy quyayotib.
Yana birpasdan keyin u o'z xonasiga kirib ketdi. Horg'inlik bilan o'rniga cho'zildi. Karavoti tepasida, shundoq shift ostida turgan ramkadagi rasmga o'ychan tikilib, uzoq yotdi. Rasmda shalag'i chiqsayam ham aylanib turgan charxpalak tasvirlangan edi. Uning tarnovlariga yashil suv o'tlari yopishgan, ko'p paqirchalari tushib ketgan. Ammo tarnovda hamon suv to'lib oqyapti. Ariq sohilidagi jiyda soyasida esa misqoli yaktak kiygan oppoq soqolli chol ketmon dastasiga suyanib, bukchayib turibdi. U o'siq qoshlari ostidagi qisiqroq ko'zlari bilan charxpalakka o'ychan tikilib qolgan.
Bu - bultur birinchi kursni bitirib, ta'tilda Chimyondagi buvisinikiga borganida Charos o'zi chizgan rasm edi. U chol bilan charxpalakni qiyoslamoqchi bo'lgandi. Charxpalak suvni yuqoriga - tashna dalalarga chiqarib beradi. Oqar suv aslo ortiga qaytmaydi. Charxpalak esa o'z o'rnida turib, yana yangidan-yangi dalalarni sug'oraverardi. Chol ham shunday. Ko'plarga yaxshilik qilgan. Hayot ortga qaytmaydi. Cholni birov eslaydi, birov eslamaydi... Charosning "Mirob" deb atalgan bu asari institutda ko'pchilikka ma'qul bo'lgan edi.
Narigi xonada gugurt chizildi. Charos hamon yonboshlab yotgancha, eshik g'irasidan onasini ko'rdi. Vasila Nazarovna sigaret tutatgancha, stol lampasi yorug'ida o'tirib ishlar, aftidan, o'quvchilarning yozma ishini tekshirardi.
Charos ko'zlarini yumib oldi. Tashqaridagi shamol kuchaygan bo'lsa kerak, deraza ortidagi tollarning shoxi qisirlab ketdi. Qor uchqunlari oynaga chirsillab urildi. Hovlida it g'ingshidi.
Charos isib ketdi. Ko'rpani ochib tashlagancha, "hovuz" qilib ishlangan faner shiftga tikildi. Boyadan beri ko'nglini g'ash qilayotgan narsani endi topib olgandek og'ir xo'rsindi. "Opam ham qiziqlar, Dilshodni nima qiladilar gapirib. Turqi qursin... - Keyin boyagi tramvaydagi yigitni esladi. - Nega qochib ketdim, - deb pichirladi lablarini tishlab, - Anavi surbetlar sog' qo'ymaydi uni. Qayoqdanam o'sha tramvayga o'tira qoldim?!"
U o'ylay-o'ylay yana bir narsani topdi. Bo'yi yetgan har bir qiz qatori uning ham hayolini allaqanday bir yigit timsoli hamisha tark etmasdi. Qiziq, bugun huddi o'sha tasavvuridagi odam uchradi. Baland bo'yli, jingalak soch... Xuddi o'zi... Qismatning o'yinini qarang. Uchradi-yu, bir lahzada yo'qoldi.
Aytganday, plash kiygan edi shekilli... Kulrang plash. Charos u yog'ini eslay olmadi. Anchagacha shu alfozda yotdi. Tashqarida bo'lsa hamon shamol izillar, tol shoxlari qirsillar, it g'ingshirdi.

(davomi bor)