Tasodifiy hikoya: ..::BEVAFO::..
..::BEVAFO::.. - Eee shoyir bormilar! -deb quchoq ochdi Abbos. - Yaxshimisan do'stim? -Ja...davomi

эса, куларди. “Ўғлим, сен ишонавер” дерди. Анвар қиз билан учрашишини айтди. Қиз уни ўз кўзи билан кўришни истарди. Балки фикри ўзгарар. Турмушга чиққандан кейин, қароридан афсусланишини, бир умр ўзини койишини истамасди. Шу сабабли Анвар орани очиқ қилиш истагида эди. Онаси майли деди. 2 кундан кейин боғга учрашув белгиланди. Анвар аравачасини чангларини артиб, болтларини маҳкамлаб, учрашувга кетди. Боғ уйидан узоқ эмасди. Шу сабабли ўзи кетди. Вақтлироқ борди. Узоқдан бир қиз кўринди. Ёнида бир аёл ҳам бор. Аниқ учрашувга чиқган. Ўша бўлса керак. Аёл уни кўриб турибди. Қиз эса кўрмаяпти. Анвар келаётган томонга тескари турибди. Анвар яқинлашганда аёл қизни олдидан кетди. Анвар “аниқ шу экан, мени билади, ёлғиз қолдириш учун кетди”, - деб ўйлади. Қиз ҳали ҳам тескари қараб туриб. Соатига қараб қўяди. Қизни ёнига яқинлашганда аравасини майин товушинини эшитиб, қиз қаради. Анвар уни дарров таниди. Бу Саида эди. Анвар ҳайрон бўлди. Тўғриси бу ҳолатни кутмаганди. “Қандай қилиб” ўзига ўзи савол берарди. Ҳудди туш кўраётгандек эди. Қиз кўрмасдан бекорга рози бўлмаганини энди тушунгандек эди. Шу онда ўзини жуда бахтли ҳис эта бошлади... Саида унга салом берди:
- Ассалому Алекум. (негадир самимий эмас)
- Воалекум Ассасалом. Яҳшимисиз. (сал дудуқланди)
- Раҳмат. Яҳши (қандайдир, Анварни менсимагандек оҳангда, энса қотириб).
- Мен учрашувга чиқгандим. (ҳурсанд ҳолда)
- Мен ҳам. (Ҳали ҳам энса қотирган ҳолатда)
- Тўғриси сизни кўраман деб ўйламагандим. Кўзларимга ишонмайман.
- Нега кўзларизга ишонмайсиз, нима мени бахтли бўлишга хаққим йўқми? Мен ҳам турмушга чиқишим керак. Сизни алдовингиз қурбони бўлиб юрмайманку. (баланд овозда шу гапларни айтди). Яна кимни алдаб, учрашувга чақирдингиз. Бу сафар ҳам столга ўтириб олиб, алдайсизми? Ёки шу ерда турибми? Сизни кўриб, раҳми келганидан, рози бўлади деб ўйлайсизми? Адашасиз. Сиздакаларга мана шунақа ҳаёт муносиб. Ўзизни ҳарактеризга яраша жазо олгансиз.
- ... (Анвар ҳайрон қолди. Учрашувга чиқмоқчи бўлган қизи шу эдими, ёки адашдими? Онасидан исмини ҳам сўрамабди. Бирга олиб келса бўларкан. Ҳар ҳолда танир эди. Саидани бу гапиришлари жон жонидан ўтиб кетди.)
- Учрашувингизга боринг. Ҳозир мени бўлажак қаллиғим келади. Сиз билан кўриб, нотўғри ҳаёлга бормасин.
- Кечирасиз... (учрашувга чиққан қизи бу эмаслигни билди. Ўзига шукур қилди. Лекин уни гаплари Анварга ростан ҳам оғир ботган эди. Юришни ҳам юрмасликни ҳам билмасди. Орқага, уйга кетгиси ҳам келарди. Негадир, ҳозир келадиган, у билан учрашадиган қиз ҳам уни ҳақорат қиладигандек.)

Уни ҳаёлини бир йигитни овози бузди. “Кечирасиз, сиз Саидамисиз?” диб Саидага мурожат қилди. Саида ҳам кулиб, “Ҳа менман”, - деб жавоб берди. Йигит аравада, Саидани ёнида турган Анварга қараб қолди. Саида буни сезиб, тиланчига ўхшайди. Шу ерда туриб олди. Нима қилишни билмай қолдим. Яҳши сиз келиб қолдингиз”, - деб айтди. Йигит, Анварни ясаниб олганини кўриб, пичирлаб “замонавий тиланчи”, - деб, Анварни чўнтагига 5000 сўм солиб қўйиб, “жўна бу ердан”, - деди. Анварга уни 5000 сўм солгани эмас, Саидани айтган гаплари бошига тўқмоқ билан ургандек таъсир қилди. Саида ва у учрашган йигит уни олдидан кетишди. Анвар ҳаёллари билан қолди. Уни ёнидан бир қиз, ногиронлик аравачасида келиб тўхтади. Анвар ўзига келиб, унга қаради. У ёш қизча экан. Бўйнида “Ёрдам беринглар”, - деб ёзиб олган. Тиланчи қиз экан. Анварни ҳаёлига унга бериб кетилган пул келди. Ўшани чўнтагидан олиб, тиланчи қизга узатди. Тиланчи қиз ҳайрон бўлиб, “ака, сиздан мен пул ололмайман. Сиздан пул сўраш учун ёнингизга келмадим. Мен ҳар куни шу ерда гулларни томоша қилиш учун оз муддат тураман. Манг, қайтиб олинг”, - деб унга берган пулларини узатди. Анвар “Йўқ синглим. Бу сени пулларинг. Менга адашиб бериб кетишди. Сени қалбинг бир қизникидан минг чандон чиройли экан. Ўзинг... (тиланчи демоқчи эди, айта олмади)... ҳалол экансан. Менга ачинма. Менга бахт тиласанг бўлди, бу сенинг пулларинг”, - деб жавоб қайтарди. Тиланчи қиз Анварни ҳаёлларига халақит бермаслик учун бошқа ёқга кетди. Анвар онасига телефон қилиб, қизни исмини сўраб олди. Замира экан. чиройли исм. Оз ўтмай бир қиз онаси билан келди. Оддий кийинишган. Қиз озгина тўлароқ. Истараси иссиқ. Кўзлари чақнаб турибди. Замирани онаси Анвардан келиб, исмини сўради...
Тўй бўлди. Катта бўлмаса ҳам кичикроқ. Замира жуда меҳрибон эди. Ҳеч қачон юзидан табассуми тушмасди. Ҳамма гапга ҳам “Ҳўп бўлади” сўзи оғзидан тушмасди. Анвар нима сабабдан у тўйга рози бўлганини билмасди. “Балки бунга камбағаллиги сабабдир. Шу сабаб турмушга чиқа олмагандир. Яна уйда касал отаси, узатилиши керак бўлган сингиллари бор. Ўшанга рози бўлган”, - деб ҳаёлидан ўтказарди. Замира бу нарсалар учун рози бўлмаганди. Савоб учун, Анварга ёрдам бериш учун рози бўлганди. Анварни онаси совчиликка келганда, кўзидаги ёшини кўриб, рози бўлганди. У учун ташқи кўриниш эмас, ички кўриниш муҳим эди. Бу борада Анварни танлаб, адашмаганини биларди. Орадан оз вақт ўтиб, Анвар юзини пластик оператсия қилдиришга қарор қилди... 1-2 ойдан кейин уни юзида оз чандиқдан бошқа ҳеч нарса қолмади. Эрталаб уйғониб, ойнага қараб, “шуни вақтли қилдирганимда бўлмасмиди”, - деб ўйларди. Кейин Замирани кўриб, “йўқ, вақтида қилдирдим. Аввал қилдирганимда Замирасиз қолардим” дерди. Оператсиядан олдин палатада ётганда бир хонадоши, “оёқни тузатса бўлади”, - деб қолганди ва бир докторни телефон рақамини ёзиб берганди. Анвар иккиланиб, ўша рақамга қўнғироқ қилди... Манзилини олиб, ўша ерга борди. Уларни бир ёши катта доктор кутиб олди. Анварга бир-икки текширувларни ёзиб бериб, натижасини олиб келгандан кейин даволаш режасини тузиб чиқди... Янги усулда даволаш методикаси экан. Мўжиза эди бу. Ишониш қийин. 1 йил деганда Анвар оқсоқланиб бўлса ҳам, ўз оёғида юриб чиқди. Ундан бахтли одам йўқ эди. Энди унинг ҳамма нарсаси бор. Ҳеч кимдан кам эмас. Юра олади. Яна қанчадир вақтдан кейин оқсоқланиши ҳам йўқ бўлиб кетар экан...Улар 1 йилдан сўнг, фарзандли бўлишди. Ўғил. Исмини астойдил бахтиёрликларидан Бахтиёр деб қўйишди... Бахтиёр туғилди. Лекин Замира... юра олмай қолди. Бир томондан синов тугаб, бошқа ёқдан синов... Замирани уйга олиб келди. Докторлар, вақт ўтгани сайин яҳши бўлади дейишибди. Анвар ўзини даволаган докторга ҳам борди. У ҳам деярли шунга яқин гапни айтди. Даволай олмади қисқаси. Анварни умидлари пуч ёнғоққа тўлди. Устини қора қарғалар ўраб олишди. Уни кўтариб, айланишарди. Анварни ҳаёллари айнан шундай эди. Энди Анвар боласига қараши керак, ҳам хотинига. Бу ёқда ишини ҳам эплаши керак. Аллоҳдан ҳар куни ёлвориб, хотинини дардига шифо сўрарди. Уни дардини ўзига беришини сўрарди. Фақат бир нарсани билмасди. Замира ҳам ҳар намозида ҳудди шу дуони айтганини... Анварга бу ҳолатлар ўзини ногиронлигидан ҳам оғирроқ эди. Бу ёқда ҳурсанд бўлишга улгурмаган онаси, яна ғамга ботганди. Онаси ҳам Бахтиёрга қарарди, бир хилларида келинига. Уни ҳам боши қотгандан қотган. У ҳам ҳар дуосида ўша дардларни ўзига олишини сўрарди. Анвар фирмага ўзи бориб келадиган бўлди. Қўшимча ишламаса, оилани боқа олмасди. Онаси уйда қолаяпти. Онаси ҳам анча