Tasodifiy hikoya: Sartarosh
Sartarosh stulda o'tirgan yigitni bo'yniga urib qo'yib bo'yinni qarayyu desa haligi yigit qo'y yog'i...davomi

Aldangan QiZ (songi qisim)

Добавил:	SaLoMcHa (14.11.2014 / 16:13)
Рейтинг:	(0)
Прочтений:	16974
Комментарии:	Комментарии закрыты

Mashinalarda birin-ketin kelib-ketayotganlar ularni savdolashib, tanlab olishyapti. Tashqaridan ko‘rimsiz tuyulgan bu uyda xilvat va
hashamdor xonalar ko‘p. Fahsh botqog‘iga botgan bu iflos go‘shada holimiz nima kechadi? Undan ko‘ra otib tashlashgani ma’qul emasmi?
Dugonalarimga qarab, bir kilometr narida turgan Qo‘chqor ota ko‘liga ishora qildim. Biz biroz taraddudlanib, qocha boshladik. Atrof- dagilar
tomosha qilib turardilar. Puli kuygan haydovchi bilan Bo‘riboy semiz bizni quvlardi.
-Ov, tek tur. To‘xta, -derdi ular. Men ortiq orqaga qaramay qo‘ydim. Sitti bilan Pottiyam bir necha qadam ortda chopib kelyapti.
Yiqilib-surinib boyagi joyga yetib keldim. Pastga qarab boshim aylanib, ko‘zim tinib ketdi. Juda chuqur bo‘lganligidan suv zo‘rg‘a ko‘rinib
turardi. Nazarimda biz 50-60 metr balandlikda edik.
-Qo‘lga tushdingbi, -qozoqlar hansirab, yugurmasdan kela boshladi.
-Guli, buncha chuqur ekan. Sakrolmaymiz, -dedi Sitti bilan Potti qo‘rqib. Nima qildik endi, qayoqqa qarab qochamiz. Ular jarlikdan
qo‘rqib boshqa tarafga qocha boshladilar. Kelishib olishni hech iloji yo‘q edi. Men o‘z hayotim uchungina tavakkal qilishim, o‘limga tayyor
turishim mumkin. Ular buni o‘zlari hal qilishlari kerak. Ozroq ortga tislandim-u, ko‘zimni yumib tashladim. YO hayot, yo o‘lim.
Dugonalarimning chinqirgani, erkaklarning g‘o‘ldiragani eshitildi. So‘ng qulog‘im bitib, shang‘illab qoldi. Men qushdek pastga qarab
uchayotgan edim.
Ha, men tubi ko‘rinmayotgan ko‘lga qulayotgan edim. Nahotki o‘lim bilan hayot oralig‘i bir nafas bo‘lsa... Endi bu noma’lum ko‘lning
noma’lum ruhiga aylanamanmi? Xudoyim, men bilan birgamisan? Hali ko‘p gunoh qilishga ham ulgurmadim-ku! Jannatingdan joy
berarmikinsan? Hech bo‘lmasa, momomning yoniga qo‘yarmikinsan? Bir o‘zim endi nima qilaman? Hatto, Qarshidagi qabristonni ham
menga ko‘p ko‘rdingmi? Kalima keltirishniyam bilmayapman. Ayajon, endi sizni ko‘rolmaymanmi?
Ko‘z o‘ngimda bir ota-onam, bir maktab, kollejdagi ustozlarim, Bahrom aka, Toshkentlik yangam va yo‘lak supurayotgan kelinchak
gavdalandi. Yana dadajonim endi esimni taniy boshlaganimda keltirgan katta, chiroyli qo‘g‘irchog‘im! Anchadan beri cherdakda yotgan bu
qo‘g‘irchog‘im, ikki qo‘lini cho‘zgancha keraksiz buyumlar orasidan uni olishimni so‘rayotgandek mo‘ltillab turardi. Qanchalar beoqibat
ekanman-a. Uni shuncha yil o‘ynab, bir chekkaga itqitibman. Chiroyli qilib yasantirib, tryumamni yoniga qo‘ysam bo‘larkan. O‘zim o‘lim
yoqasidaman-u, o‘ylagan narsamni qarang. Qo‘g‘irchog‘imning taqdirini o‘ylab-o‘ylab, suvga qarsillab tushganimni sezmay qolibman.
Bo‘g‘zimni to‘ldirayotgan suv cho‘kayotganimni, so‘nggi nafasimni olayotganimni bildirardi. Shu payt qayerdandir kuch enib,
qo‘llarim harakatlana boshladi. Momomning bulutdek ro‘moli meni tepaga tortardi. Suv yuzasiga chiqib, entikib nafas oldim.
Bir zum qaysi tomondan o‘zimni ko‘lga otganimni bilmay turdim. Chunki, tepani ko‘rib bo‘lmasdi. Ko‘lning narigi, olis tomonida
momom ko‘rindilar. Nima bo‘lsa bo‘lsin. Momomning ruhlari yo meni qutqaradi yoki o‘zi bilan olib ketadi. Men tayyorman, momojon! Sizni juda
sog‘inganman. Bir zum bag‘ringizga bosh qo‘yish uchun hammasiga tayyorman. Bor kuchim bilan o‘sha tarafga suzaverdim. Bir cheksizlik
ichiga tushgandek edim. Na vaqtning borligini bilardim, na sohilni. Momomning oppoq ro‘molidan boshqa hech narsa yo‘q edi.
Ko‘zimni yumdim, chunki judayam uyqu bosayotgandi. Shu payt soatning sekundiga qarab, bir qo‘lida hushtak bilan turgan
trenerim ko‘rindi. Juda qattiqqo‘l. Imillaganim uchun bir gal jahli chiqib, yuzimga tarsaki tushirgandi. O‘sha tarsaki yuzimni yondirgandek
bo‘ldi. Ko‘zimni ochib, yana suzishni davom ettirdim. Nazarimda ming yil, million yil suzgandek bo‘ldim. Nihoyat, qirg‘oq ko‘rindi. Beixtiyor
bo‘shashib ketdim. Bilaklarim harakatdan to‘xtadi. Yana bo‘g‘zimni suv to‘ldirdi. Jon talvasasida harakatlanib, qirg‘oqqa yaqinlashdim. Bu
mo‘jiza edi. Tirmashib tepalikka chiqa boshladim. Ammo juda nishab joy ekan. Yana suvga qaytdim. O‘n metrcha suzib, tepaga chiqishga
qulayroq joyni mo‘ljalladim. Tirik qolganimning o‘ziyoq menga kuch bag‘ishlagandi. Endi men o‘limdan juda qo‘rqardim. Egni-boshim loytuproq, yantoqlar ilashgan, tanamni nimalardir tilib tashlagan. Ko‘ylagim ham uzilib tushayozgan, yirtiq ahvolda ko‘lning tepasiga chiqib
oldim. Oyoqqa turolmaganim bois, xuddi ilondek sudralishdan o‘zga choram yo‘q edi. Tepaga chiqdim-u, pastga enishning uddasidan
chiqolmadim. Yumalab ketdim. Keyin nima bo‘lganini eslay olmayman. Qandaydir shifoxonada ko‘zimni ochdim. Dastlabki xayolimga kelgan
narsa egnimda nimadir bormikan, kiyimlarim titilib ketgandi, kim meni o‘sha ahvolda ko‘rdiykan, degan xijolatomuz o‘y edi. Hamshira,
ko‘zimni ochganimni bilaman, qayergadir yugurib ketdi. Toza sharmanda bo‘libman-u. Kimdir meni kiyintiribdi. Ikki qo‘limni qimirlatolmadim.
Bint bilan bog‘langan. Demak, tirikman. Quvonish-quvonmaslikni ham bilmay qoldim Egnida forma kiygan, oq xalatni yelkasiga tashlab
olgan yoshgina yigit, hamshira bilan kirib keldi.
Umrim bino bo‘lib, bunday jasur qizni ko‘rmaganman. Juda omadli ekansan-ku. Erkaklar ham o‘tolmaydigan ko‘ldan qanday suzib
o‘tding? Xudo qiz bersa, sendek uddaburon bo‘lishini istardim.
Xo‘sh, qizaloq! Odam yursa oyog‘idan, qush o‘tsa qanotidan ayriladigan ko‘l bo‘yiga qanday borib qolding? Savollarim seni qiynab
qo‘ymaydimi?
-O‘zbekcha gapiryapsiz, men O‘zbekistondamanmi?
-Iye, avval mening savollarimga javob bering, demoqchisan-da? Ha, O‘zbekistondasan. Sirdaryodagi shifoxonadasan. Bugun bu
yerga keltirilganingga uch kun bo‘ldi. Faqat alahsirab yotganing uchun seni gapga tutolmadim, kimligingni bilolmadim. Chegarani
qo‘riqlayotgan akalaringga ming rahmat. Seni ular behush holda topib olishgan. Manzilingni bilsak, yaqinlaringni chaqirgan bo‘lardik.
-Dadam, bechora dadam. Telefon qiling. Tezroq.
U kishiga raqamni aytdim. Fikrimni bir joyga to‘plolmay, yig‘lab yubordim. Leytenant raqamni terib, xonadan chiqib ketdi. Bexos
dugonalarim yodimga tushdi. Ularning ahvoli nima kechdiykan? O‘rnimdan turishga harakat qildim. Biroq, oyoqlarim ham menga
bo‘ysunmasdi. Birozdan so‘ng biroz asabiylashgan, jiddiylashgan, xavotirga tushgan leytenant yana kirib keldi.
-Dugonalaringga yordam kerakdir? Tezroq nima bo‘lganini gapirib ber. Dadang yo‘lga tushdilar. Hademay yetib kelishadi. Uch-to‘rt
kun oldin yo‘qolgan uchta qizning biri ekansan-da? Suratlaringiz hamma postlarda yopishtirilgan.
Men o‘zimni tutolmay, yig‘lardim.
-O‘pkangni bosib ol. Dugonalaringning ota-onasiniyam o‘yla. Leytenantning endi jahli chiqqan, bir joyda turolmasdan xonaning u
boshidan bu boshiga yurar, goh deraza raxiga qo‘llarini qo‘yardi. Betoqat bo‘layotgan bu insonga boshimdan o‘tgan voqealarni qanday
aytishni, gapni nimadan boshlashni bilmasdim. Men "sotka”dagi tanishuvdan gap boshlamasam, tushuntirib bo‘lmasligini anglab, telefon
tutgan kunimdan gapira boshladim.
"Hammasiga "sotka” aybdor. Ungacha