Tasodifiy hikoya: Мехмон 2...
Нодир акам кетганидан кейин залдаги диванга чиқиб ётиб олдим, оргия тарқагани сари эримдан уялишим ортиб борарди. Спальняга киравермаганим учун эрим залга чиқди ва чироқни ёқиб мени олдимга келиб ўтирди. Юзимдан ўпиб, сочимдан силади ва нега бу ерда ётганимни сўради. Мен уни кўзларига қаролмадим. Жуда уялиб, қилган ишларимизга пушаймон бўлаётгандим. Эрим мени овутишни бошлади, бу кеча жуда яхши ўтганини бот-бот гапирди. - Сиз мендан розимисиз? - Албатта маликам, ўзингга ҳам ёқдими? - Билмадим...davomi

hayotimiz bir zaylda edi... Qolgan gaplarni siz yaxshi bilganingiz uchun qaytarib
o‘tirmayman. Tergovchi bilan qariyb uch soatlar suhbatlashdik. Ora-sira u kimlargadir topshiriq berar va topshiriq olardi. Avval yigitlarning,
keyin dugonalarimning tashqi qiyofasini yaxshilab tasvirlab berdim. So‘nggida ko‘lning narigi yog‘ida joylashgan "qiz bozori” va uning joyi
o‘zgarib turishi mumkinligini aytdim.
Chunki, Bo‘riboy chorshanba bozoriga, ovi yurishmasa payshanba bozoriga olib chiqaman, deb Aydanaga aytgani qulog‘imga
chalingandi. Birozdan so‘ng ukollar ta’sirida charchab, uxlab qoldim. Qandaydir shovqin-u, to‘polonlardan seskanib, uyg‘onib ketdim.
Ko‘zimni ochishgayam yuragim dov bermadi. Sal ko‘zim ilindimi, Bo‘riboy bilan sherigi meni quvlardi. "Ko‘zingni och bolam, ayangman”,
degan qadrdon ovozni eshitib, qo‘rquvni unutdim. "Ayajon, mehribonim, meni qutqaring” -deganimni o‘zim ham bilmay qoldim. "Iltimos, bittabitta kiringlar, shovqin ko‘tarmanglar” -dedi oq xalatli shifokor. Bilishimcha ortimdan ikki mashina odam kelgan. Sitti bilan Pottining ayalari
shifokorning gapiga ham quloq solmasdan yonimga kelishdi.
-Sittijon qayerda, tirikmi, nega birga qochmadi? Fotimaga nima bo‘ldi, tezroq gapir, qizim? Adoyi tamom qildilaring-ku.
Nima deyishimni bilmay qoldim. Bundan ko‘ra, ular bilan qolganim osondek tuyulardi.
-Ular ko‘lga sakrashga qo‘rqishdi. Keyin nima bo‘lganini bilmayman. Agar sakrashsayam o‘lgan bo‘lishardi. Chunki, suzishni
bilishmaydi, -dedim.
Ayam meni qo‘llarimni ushlab ko‘rar, paypaslardi. Hamshira uning holatini ko‘rib, taskin berdi. "Ko‘p harakatlanganidan mushaklar
zo‘riqib, shishib ketgan. Vaqt o‘tib, yaxshi bo‘lib ketadi.” Dugonalarimning onalari hiq-hiq yig‘lagancha, leytenantga ergashib chiqib
ketishdi. Shu payt dadajonim keldilar.
-Bitta to‘g‘ri ish qilgan ekanman, seni suzishga qo‘yib. Treneringga rahmat. Sensiz ado bo‘ldim, qizalog‘im, -dedilar boshimni silab.
-Kechiring, dada. Bekor «sotka» olib bering, deb gapingizni ikki qilibman. Men ota pandiga quloq solmagan qizga parvardigorning
o‘zi jazo berdi.
-Unday dema, parvardigor seni bizga qaytarib berib, himmatliligini ko‘rsatdi. Yur, ayasi, buni hujjatlarini to‘g‘irlaylik. Olib ketamiz.
Ayamning ortidan qarab qoldim. Quchay desam, qo‘llarim ishlamayapti, boray desam oyoqlarim. Notavonga aylandim-qoldim.
Eshikdan Bahrom akam kirib keldilar. Ko‘zlarida yosh. "Men aybdorman, kechirolsang kechir, Gulijon” deya karovatim yoniga o‘tirdilar. Juda
horg‘in. -Qarshida duv-duv gap bo‘lib ketdimi?
-Mahallada, degin.
-Endi nima bo‘ladi? To‘y nima bo‘ladi? Ota-onangiz nima deyishadi?
-Bir gap bo‘lar. Muhimi, sog‘ayib ketsang bo‘lgani. Ular qo‘limga tushsa, sog‘ qo‘ymayman. Qanday qilib, o‘zingni o‘ldirishga
chog‘landing, Gulijon! Suzib o‘tolmasang, meni kuydirarding-ku!?
-Tirik qolib, ularning changaliga tushganimdan ko‘ra, o‘lganim yaxshi, -dedim. Ular meni sotib yuborishmoqchi edi. Keyin sizning
yuzingizga qanday qarardim. O‘lganim ma’qul edi-da.
Bahrom akaning yuzlari yorishdi.
-Xayolimga nimalar kelmadi, Gulijon! Meni or-nomusimni o‘ylab, o‘limga tik boribsan, men bo‘lsam, noshudlik qilib seni yo‘qotib
qo‘ydim. Men senday qizga arzimas ekanman. Yosh bo‘la turib, buncha aqlli ekansan. Bahrom akam siniq jilmaydi:
-O‘zim davolataman, doim boshimda ko‘tarib yuraman. Bilib qo‘y, har qanday sharoitda ham senga uylangan bo‘lardim. Chunki
dadangning omonatini eplolmagandim.
-Agar qo‘l-oyog‘im ishlamay qolsa-chi?
-Baribir, seni kichkinaligingdan yaxshi ko‘raman. Ko‘z ostimga olib yurgan yagona qiz-sensan.
Bu gaplardan kayfiyatim ko‘tarildi. Demak, Bahrom akam shunchaki emas, sevgani uchun uylanyapti ekan. Men bo‘lsam...
-Nega yana xafa bo‘lyapsan? -dedilar.
-Dugonalarim yodimga tushib ketyapti.
-Sitoraning dadasi yurak xuruji bilan shifoxonada yotibdi. Seni dadang ham tabletka ichib yuribdi. Yomon bo‘ldi. Bir gap aytaymi,
dadang Shavkat aka ikkimizni rosa tepkiladi. O‘ziyam shunga yarasha ish qildik-da.
Meni olib, Qarshiga qaytishdi. To‘g‘ri shahar shifoxonasiga joylashtirishdi. Bu orada o‘sha "sotka”dan tanishgan yigitlarni qo‘lga
olishibdi. Ular oltmishga yaqin qizlarni, juvonlarni qozoqlarga sotib yuborishgan ekan. Bo‘riboy bilan uch-to‘rt yildan beri shu "biznes” bilan
shug‘ullanishgan. Aytishlaricha, ular begonamas, o‘zlari aytgandek Chiroqchi taraflardan ekan. Endi men ishonaman. O‘z qo‘shnisini,
hamqishlog‘ini pul evaziga sotib yuboradigan nokaslar oramizda borligiga. Agar boshimdan o‘tmasaydi, bu bir lof-da deb, ishonmagan
bo‘lardim. Hatto, yigitlar ham pul topaman deb, odamfurushlarning qo‘liga tushayotganiga endi ishonaman. Bir lahzada hayoti ostin-ustun
bo‘lib ketgan o‘lim yoqasiga borib qaytgan qizning gaplariga siz ham beparvo bo‘lmang. Yana "sotka” tutayotgan qizlarga ham bir og‘iz
gapim bor. Tanimagan yigitlar bilan gurunglashmang. Ular ehtimol, odam savdosi bilan shug‘ullanar, ehtimol narkomandir, balki yoshi katta
erkakdir. Har qanday sharoitda ham ota-onangizga ishoning. Faqat ular bizni aldamaydi. Yana sport bilan shug‘ullanishni unutmang. Ular
hayotda asqotishi mumkin.
Dugonalarimni so‘rayapsizmi? Ular ortga qaytarilgan qizlar orasida yo‘q edilar. Eng og‘iri - men endi har kun Sitoraning eshigi
yonidan o‘tyapman. U Bahrom akamga qo‘shni-ku. Dugonalarim qaytarmikan? Ularga o‘sha kelinchakdek kimnidir yo‘lagini supurish nasib
etarmikan? Bu mening qalbimga bir umrlik armon bo‘lib qolsa kerak. Ota-onalari hali yo‘l qarab, qizlarini kutishyapti. Ishqilib, ular sog‘-salomat qaytishsin-da... TAMOM. Sabr bilan o'qiganingiz uchun rahmat.