Tasodifiy hikoya: QOTIL DOSTLAR 5QISM (AngrenskiY)
Ikki dost uyga qaytishdi murdalarni nima qiliwni biliwmasdi mowinaning bagajidan oqqan qon butun garajni egallab bolgandi bir biriga qarab jimgina nima qiliwni oylawardi bekga bir fikr keldi va soylay bowladi -dostim ozing ewitding yoqish uchun faqatgina suyaklar alohida gowt alohida yoqilar ekan -ha ewitdim -wu murdalarni gowtni gowtga suyakni suyakka ajratiwga nima deysan -jinnimisan sen qanday qilib odamniya hayvon bolsa bowqa gap edi -bowqa ilojimiz yoq wunday qiliw kerak -qormaysanm...davomi

martabasi oshmoqda. Onajon, xushxabarim bor.
-Bolajonim o'zimni, aytaqolmaysizmi?
-Onajon, sizni yoningizda bo'lib, sevinchdan yorishgan yuzlaringizni o'z ko'zim bilan ko'rmoqchi edim, ammo sabrim chidamadi. Masofa olislik qildi. Ertaga uyga qaytaman Inshoolloh!!!
-Voy Muhammadjon, aytaqolmaysizmi sabrimni sinamasdan.
-Onajon, meni chet elga ishga taklif qilishdi. -yuraklari qalqib aytdi u. -Alo, onajon nega jimsiz?
-Muhammadjon, siz rost gapiryapsiz-a?
-Ha onajon, meni Amerikaga ishga taklif qilishdi.
Shu bilan u ikki kundan so'ng uyiga borib, onasi bilan dildan suhbat qurdi. Onaizor bolasini chet elga ketishini istamasligi gap so'zlaridan bilindi. Onasini norizo qilib ketish Muhammadni vijdoniga to'g'ri kelmadi. Shu sabab Nuriddin akani firmasida qolishni ma'qul ko'rdi. Mubinadan qattiq xafa edi. Nega aldaganiga tushunmasdi. Nega o'zini nochor qilib ko'rsatganini anglolmasdi. Savollar ichra u ham to'lg'onardi. Bir oy xuddi bir asrdek o'tdi. Shunday og'ir, zalvorli kunlarning birida Mubinani yo'lini poyladi. Ammo undan darak yo'q. Ikkinchi kuni institut qarshisida turdi, befoyda. U kelmadi. Xavotir oralay boshladi ichiga. "Biron noxushlik bo'ldimikin? Yo'g'e-e, Xudo ko'rsatmasin. Har kuni Nuriddin Nabievichni kayfiyati yaxshi-ku"...
U ertasi kuni ham institutga yaqin bekatlardan birida o'tirib kutdi, ammo yana u yo'q. So'ng qo'llari titrab, Mubinaning raqamlarini tera boshladi. To'qqiz, uch, sakkiz... Uzun gudohlar ila narigi tomondan javob kuta boshladi. Narigi tomondan mungli sas keldi.
-Eshitaman...
-Mubina... A..a..assalomu Alaykum...
-Yaramas ekansiz...-so'ng piq-piq yig'i ovozi keldi. Muhammadning yuragi allanechuk bo'lib gupurlab urib ketdi. Ichida o'yladi "Juda sog'inibman, juda"...
-Odamni har nima bo'lgani yaxshi, shunaqa ham bo'ladimi? Raqamingizni nega alishtirdingiz? Oson ekanda o'ziga bog'lashga bog'lab, yarim yo'lda tashlab ketish...-yig'idan bo'g'lib - bo'g'ilib gapirardi Mubina. Muhammad esa juda ham sog'inib ketganini his qildi. Necha kundan buyon orom olmagan ko'zlarini yumgancha bekatdagi o'rindik suyangichiga boshini qo'ydi.
-Sizni juda ham yaxshi ko'raman, hammadan ham boshqacha yaxshi ko'raman sizni Mubina... Hayolim, borlig'im, dilimning oromisiz... Yagona muhabbatimsiz...-Muhammad o'rindikka suyanib, ko'zlarini yumib osoyishta so'zlardi. Mubina esa o'tirgan joyidan sakrab turib ketdi. Quloqlariga ishonmadi. "Nahotki, bu mening yolg'on dunyodagi yagona rostim bo'lgan o'sha inson?" U hech qachon qalbini ochmaandi-ku. Bu o'zgarish qayerdan? Yig'lashdan to'xtab, yuzlari lov-lov yonardi, yuragining zarbi o'ziga eshitilib turardi.
-Hu o'sha tug'ilgan kuningizda uchrashgan joyimizga kela olasizmi? O'sha chinor daraxti ostiga... Mayli, hamma narsaga zid bo'lsa ham... Mayli, sizni bir bosh ko'rish gunohi a'zim bo'lsa ham... Atigi 15 daqiqaga keling...
-Alo, Muhammad aka. Sizga nima bo'lgan, buncha joni yo'q odamdek gapirasiz tinchlikmi?
Muhammad joyidan sakran turdida qizishib, -E kelasizmi yo'qmi? -deb baqirdi. Bekatdagi odamlar ajabanib qaradi.

Davomi bor